De pijn gaat als messteken door mij gehele lijf
Het valt niet te omschrijven hoe ik me nu voel
De woorden blijven me volgen
Mijn maag draait er door om
Een gevoel van misselijkheid neemt het even over
Ik zal me moeten vermannen
En mijn woede laten wegvloeien
Elke keer als ik er aan terug denk
Voel ik weer die pijn
Die walging en die woede
Elke keer weer gaan die woorden door mijn hoofd
Waar is het fout gegaan? Wat heb ik fout gedaan?
Wat ik ook probeer ik kan het niet van me afzetten
Niet zoals jij dat wel hebt gedaan
Je noemde mij een slechte vriendin
Juist de persoon die altijd onvoorwaardelijk voor je klaar stond
Die net dat ene moment even geen tijd had
Even druk met haar bruiloft
Dat zou iemand als jij juist moeten begrijpen
Als vrouw met 2 kinderen
Maar zelfs dat kreeg ik naar mijn hoofd
Dat ik het maar voor elkaar moest krijgen om kinderen op de wereld te zetten
Dat is misschien wel het gemeenste wat je mij kan zeggen
Mijn grootste angst tegen mij gebruiken
Een angst waar je vanaf had moeten weten
Hopelijk kan ik het hiermee afsluiten
Kan ik nu weer wat rust in mijn hoofd vinden
Misschien er dan rustig over na kunnen denken
Zonder woede, walging of pijn
Onze vriendschap is voorbij en dat zal zo blijven
Geen tijd die ik er nog in wil stoppen om het te veranderen
Dat is het voor mij niet waard
